België: het volgende Griekenland
Dexia, de Belgisch-Franse bank die nu op omvallen staat, is niet zomaar een bank. Het is in feite de hofleverancier kapitaal van de Belgische overheden. De Belgische aankondiging om Dexia te steunen is dus een loze belofte. België zelf is, zo lijkt het er steeds meer op, rijp voor de sloop.
België steeds dieper in financiële moeras
Terwijl de persbureau-media ach en wee roepen over eurozondaren Griekenland en Italië, is de situatie bij de Belgen minstens even beroerd. Om te beginnen: een enorme staatsschuld van rond de honderd procent. Daarbij komt nog de twintig miljard euro die de redding van Dexia zal eisen en de staaatsschuld nog met tien procent zal vergroten. En anders dan de Grieken en Italianen, die nu harde bezuinigingen voor de kiezen krijgen, lijkt er niet echt een gevoel van urgentie bij de Belgen te zijn. Bij de financiële markten is dat gevoel van urgentie er wel. De rente op staatsleningen van België ligt nu rond de vijf procent. Dat is niet veel lager dan de rente op Italiaanse of Spaanse leningen.
België heeft dan nog het geluk dat de ‘Europese hoofdstad’ Brussel binnen de landsgrenzen is gelegen. Een aanzienlijk deel van de riante emolumenten die europarlementariërs en het leger van overbetaalde Europese ambtenaren opstrijken, rond de vijf miljard euro per jaar, wordt in luxe etablissementen in Brussel en omgeving opgemaakt. Ook brengt de uitgebreide entourage aan het Europese hof van pluimstrijkers, pardon, lobbyisten en ambassadepersoneel van de vele Europese missies de nodige euro’s in het laadje. Immers, om de lucratieve Europese subsidiestromen en alomvattende Europese regelgeving te kunnen beïnvloeden moet je dicht bij het vuur zitten.
Belgische belastingdruk vrijwel hoogste van Europa
België kan zich daarom een fiscaal beleid veroorloven dat hooguit Zweden zich durft te permitteren. De Belgische belastingen behoren tot de hoogste van Europa. Bedrijven worden toch wel naar Brussel getrokken wegens de aanwezigheid van de EU. De belastingen worden besteed voor het overeind houden van verliesgevende staatsbedrijven en een zeer uitgebreid sociaal stelsel. Zo duren werkloosheidsuitkeringen in België tot het pensioen. Niet dat het erg makkelijk is in België werkloos te worden. Er bestaat een werkelijk ongekende bescherming van werknemers met strijdbare vakbonden die graag een complete bedrijfstak lamleggen om een hen onwelgevallig loonakkoord te blokkeren.
Wat nog verder bijdraagt aan de misère zijn de onevenwichtigheden tussen Vlaanderen en Wallonië. In de welvarende, vruchtbare laagvlakte Vlaanderen woont zestig procent van de bevolking, die voor het grootste deel de werkloosheidsuitkeringen van de twintig procent werkloze Walloniërs ophoest. Veel Walloniërs hebben een ouderwets socialistische mentaliteit die uitgaat van natuurlijke rechten, die te vuur en te zwaard bevochten en verdedigd moeten worden.
Hoe nu verder?
Er zijn drie scenario’s denkbaar. In het eerste scenario groeit ‘Europa’ uit tot een superstaat, waarin het ambtenarencorps in Brussel flink groeit en de EU ook federale belastingen gaat heffen. Dit is uiteraard het droomscenario voor België, want zo groeit Brussel uit tot de grootste honingpot van Europa en worden de belastinginkomsten zo groot, dat een verstandig kabinet zelfs ondanks de tirannieke voorvechters van de status-quo de schuld kan aflossen.
In het tweede scenario valt de eurozone uiteen in een Noord-Europees en een Zuid-Europees deel. Hierbij is het van belang waar de grens wordt getrokken. Doet Frankrijk mee met het Noord-Europese blok, dan blijft het voor België business as usual, hoewel de hoge herfinancieringsrente het land zal dwingen orde op zaken te stellen. Dit zal uiteraard Griekse taferelen opleveren. Zal het Noord-Europese blok niet Frankrijk bevatten (bijvoorbeeld doordat Duitsland eenzijdig de eurozone verlaat), dan zal België gezien de belabberde toestand van de economie vermoedelijk niet welkom zijn bij het Noord-Europese feestje. België zal als lid van de zuidelijke eurozone een steeds goedkopere munt hebben. Het Belgische bedrijfsleven zal vervolgens even adempauze krijgen, tot de looneisen van de vakbonden Belgische producten en diensten weer onbetaalbaar hebben gemaakt.
In het derde scenario verklaart Vlaanderen eenzijdig de onafhankelijkheid. Hiermee zouden de Vlamingen van de loden last Wallonië verlost zijn. Een nauwe samenwerking met Nederland ligt dan voor de hand.
