Attack of the Drones is een interessante documentaire van Al Jazeera over verschillende soorten drones. Uiteraard komen de onbemande vliegende drones voorbij maar ook de pakezel-drone en kleine helikopterachtige drones die kunnen samenwerken komen aan de orde.
Het is opmerkelijk om te zien dat de VS inmiddels meer vliegende drones aanschaft en “piloten” daarvoor traint dan bemande gevechtstoestellen. Daarbij gaat deze aflevering ook in op wat ethische vraagstukken rond deze ontwikkelingen. De robotisering van oorlogsvoering. Kortom een boeiende aflevering uit een interessante serie afleveringen met de titel: People & Power.
The US government’s growing reliance on aerial drones to pursue its war on al-Qaeda and the Taliban in Yemen, Afghanistan and elsewhere is proving controversial – as evidenced by the international reaction to recent drone missile attacks along the border with Pakistan.
But Barack Obama’s administration is undeterred, favouring the technology more and more because it reduces the need for American troops in those countries and the risk of politically unpalatable casualties.
But this strategy is giving rise to anxieties that conflict is becoming just a big computer game, in which ‘desk pilots’ in air conditioned bunkers far from the battlefield can kill a few enemy fighters and then go home to their families, remote from the human consequences of their actions or the anguish of associated civilian casualties.
Wordt het niet de hoogste tijd dat wij in Nederland onze plannen voor de Joint Stright Fighter in gaan ruilen voor een flink aantal van deze veel goedkopere, veiligere drones?
Het is kinderspel om zelf een kernreactor te maken. Als je maar aan de benodigde materialen kan komen. Gelukkig zijn er de nodige manieren. In de wijzers van opwindbare wekkers zit radium, in combinatie met aluminiumfolie een niet onaardige neutronenbron. Thorium kan je vinden in gloeikousen van ouderwetse gaslampen en als de Amerikanen vlak bij je in de buurt oorlogje hebben gespeeld, val je helemaal in de prijzen, want dan is het een fluitje van een cent om aan verarmd uranium te komen. Met wat neutronen kan je dan zelfs plutonium maken.
David Hahn, na enkele jaren illegaal experimenteren met radioactief materiaal.
Overbodig te zeggen dat alhoewel kleinschalige experimenten weinig kwaad kunnen, hoge niveau’s radioactiviteit de nodige narigheid kunnen veroorzaken. Zo was er een zekere David Hahn die er werkelijk alles aan deed om een mini-kerncentrale te bouwen om zijn moeders energierekening wat te drukken. Hij sloopte honderden rookmelders uit elkaar om aan radioactief americium-241 te komen en hoopte in het schuurtje van zijn moeder uiteindelijk een kweekreactor voor uranium en thorium te bouwen.
Hierin slaagde hij niet, maar hij bereikte in dit schuurtje wel niveaus radioactiviteit die duizend maal boven de achtergrondstraling lagen. Het schuurtje eindigde als radioactief afval in Utah volgens de Amerikaanse kernenergiewet en Hahn zette koppig zijn nucleaire project voort. Dat had hij beter niet kunnen doen, zie foto….
Lichtvangende ‘bomen’ die het licht vervolgens onder de grond geleiden en hier op de plaats van een oude metrolijn, een spectaculaire onderaardse promenade mogelijk maken. Ambitie valt de bedenkers van de spectaculaire Lowline Exhibit niet te ontzeggen. Zou het ze lukken om dit realiteit te laten worden?
Dit eerste onderaardse park ter wereld belooft een grote attractie te worden.
Groen is de laatste jaren erg in in New York. Geen wonder dus dat het Kickstarter project maar weinig moeite had om de oorspronkelijk geraamde 100.000 dollar voor een expositie waarin het plan wordt gedemonstreerd, meer dan vijftig procent te overtreffen. Bijna een hectare onderaards industrieterrein wordt met dit project veranderd in een ondergrondse oase.
Lichtvangende structuren, aangevuld met LED-verlichting, zullen voor planten die genoegen nemen met weinig licht, voldoende licht en warmte leveren om het hele jaar door een weelderige begroeiing mogelijk te maken. De onderaardse winkelstraat zal de New Yorkse liefde voor groen, onderaardse krochten en veel shoppen maximaal bevredigen.
Het wachten is nu nog op toestemming van het New Yorkse gemeentebestuur en de eigenaar van de loods. Aan de supporters zal het in ieder geval niet liggen.
Eric Bruneton vervaardigde deze fraaie, levensechte trip in een toekomstige ruimtekolonie, zoals deze rond de zon of in de Lagrangepunten van de aarde zou kunnen draaien. Vergezeld door science fiction muziek maak je een reis door een cylindervormig ruimtestation, dat van binnen bekleed is met akkers, bossen, rivieren, meren en uiteraard de nodige woongelegenheid voor mensen.
Vooral in de jaren zeventig werd dit type ruimtestation als het meest kansrijk gezien. Ruimtevaartvisioniren zagen dichte zwermen van deze reuzencylinders voor zich, die traag om hun as wentelden om zo de zon door steeds andere vensters te laten schijnen. Ook zogeheten generatieschepen, die in duizenden jaren naar een andere ster reizen, zouden in de vorm van een dergelijke vorm uitgevoerd kunnen worden.
De ontwikkeling van lichaamsvervangende technologie gaat nu echter zo snel, dat de kans groter is dat toekomstige mensen een avatar, een voor verblijf in de ruimte aangepast lichaam zullen krijgen, dan dat er een technisch zeer uitdagend en ook grondstoffen vretend ruimtestation zal worden ontwikkeld. Wellicht is de vraag of ruimtevaart door menselijke ruimtevaarders of door robots plaats moet vinden, achterhaald. Wellicht zijn toekomstige menselijke ruimtevaarders, robots. Het “nieuwe, onsterfelijke lichaam” waarover in de bijbel wordt gesproken? De gedachte is intrigerend. Zou Jezus in een intuïtieve flits de enorme mogelijkheden van wetenschap en techniek voorvoeld hebben?
Toen ik de documentaire series van James Burke een aantal jaren geleden voor het eerst had gedownload was ik direct een grote fan. Hij legt de wereld om ons heen uit en gaat daarbij in op hoe de technologie om ons heen die we vaak als vanzelfsprekend aannemen tot stand is gekomen en welke wetenschappers hier de benodigde uitvindingen voor hebben gedaan. Hij gaat in op de wetenschappelijke achtergrond maar ook op de omstandigheden waarin deze ontdekkingen werden gedaan door deze wetenschappers waren. Kortom hij bekijkt en belicht de verbanden tussen historie en nu en tussen wetenschap en technologie op een zeer informatieve wijze. Een echte aanrader.
Inmiddels zijn de documentaire series van James Burke ook volledig online te bekijken. Hieronder de links en de online videospelers.
Connections explores an Alternative View of Change (the subtitle of the series) that rejects the conventional linear and teleological view of historical progress. Burke contends that one cannot consider the development of any particular piece of the modern world in isolation.
Rather, the entire gestalt of the modern world is the result of a web of interconnected events, each one consisting of a person or group acting for reasons of their own (e.g., profit, curiosity, religious) motivations with no concept of the final, modern result of what either their or their contemporaries’ actions finally led to. The interplay of the results of these isolated events is what drives history and innovation, and is also the main focus of the series and its sequels.
To demonstrate this view, Burke begins each episode with a particular event or innovation in the past (usually Ancient or Medieval times) and traces the path from that event through a series of seemingly unrelated connections to a fundamental and essential aspect of the modern world. For example, The Long Chain episode traces the invention of plastics from the development of the fluyt, a type of Dutch cargo ship.
Watch the full documentary now (30 episodes, each 45 minutes long)
The Day the Universe Changed is a ten-part documentary television series presented by science historian James Burke. The series tells a series of stories of how specific scientific and technological advances have shaped the Western way of life.
The series posits that when one’s view of the universe changes, the universe itself effectively changes. The series’ primary focus is on the effect of advances in science and technology on western philosophy. The title comes from the philosophical idea that the universe essentially only exists as you perceive it through what you know; therefore, if you change your perception of the universe with new knowledge, you have essentially changed the universe itself.
To illustrate this concept, James Burke tells the various stories of important scientific discoveries and technological advances and how they fundamentally altered how western civilization perceives the world. The series runs in roughly chronological order, from around the beginning of the Middle Ages to the present.
Watch the full documentary now (10 episodes – 7,5hrs)
Wordt het niet de hoogste tijd dat deze serie ook met Nederlandse ondertitels uitkomt? Of nog beter dat we in Nederland een soortgelijke serie gaan maken maar dan up to date qua wetenschap en hedendaagse productiemethoden voor documentaires? Dit kan dan direct als ideale basis dienen voor een online school in Nederland wat het begrip over de natuurwetenschappen voor jong en oud in Nederland aanzienlijk kan vergroten.
‘Peak uranium’ nadert snel en al zullen kernenergiehaters daar niet rouwig om zijn, het tijdstip waarop alle makkelijk winbare uranium op is, is al over enkele tientallen jaren. Toch gloort er nu hoop voor de kernindustrie. Als het tenminste niet al te laat is…
Uranium is machtig mooi speelgoed. Als we er verstandig mee omspringen tenminste.
Oceaan als uraniummijn
Zeewater bevat ongeveer 3,5 procent zout, maar ook een kleine hoeveelheid zware metalen. Miljarden jaren van erosie spoelden minuscule hoeveelheden van deze metalen in de zee en terwijl water verdampt, blijven deze zware metalen achter in zee. Elke kubieke kilometer zeewater bevat bijvoorbeeld 11 gram goud. Er zit veel meer uranium in zeewater: diezelfde kubieke kilometer bevat 3,3 kg van het radioactieve metaal. Alle zeewater op aarde bevat samen 4,5 miljard ton, voldoende uranium om de bestaande kerncentrales rond de 6500 jaar van brandstof te voorzien. Daar kan je twee nullen achterzetten als het uranium in kweekreactoren wordt opgestookt.
Effectievere methode
Helaas (of gelukkig) was het tot nu toe nogal lastig om uranium uit zeewater te winnen. Weliswaar bestaan er bepaalde materialen waaraan uraniumionen zich bij voorkeur hechten, maar deze gebruiken bleek te duur, lees: te energieintensief.
Een groep Amerikanen haalde Japans onderzoek van tien jaar geleden van de archiefplank.
Het Japanse proces bleek te weinig effectief. De Amerikanen hebben de methode verbeterd door het materiaal tot nanodraden te versnipperen. Het materiaal blijkt hierdoor veel effectiever uraniumionen te vangen. De kostprijs halveert hierdoor en ligt nu rond de 660 dollar voor een kilo uranium. Ter vergelijking: dat is nog steeds vijf keer de prijs die uraniumproducenten nu krijgen.
Ontdekking komt waarschijnlijk te laat
De prijs van zonnepanelen is nu snel aan het dalen. Voor particulieren (die immers extra heffingen betalen), woestijnlanden en eilanden als Hawaii is zon nu al goedkoper dan netstroom. Het ligt niet echt voor de hand om dure en risicovolle kerncentrales te bouwen, als er nu al een voordelig en milieuvriendelijk alternatief ligt. Hooguit kunnen bestaande kerncentrales nog een paar jaar langer doordraaien. Dan kunnen de elektriciteitsmaatschappijen extra verdienen. Zeg maar het Fukushima idee.
Behalve als handig contragewicht (het is twee keer zo dicht als lood), buurlanden de stuipen op het lijf jagen met kernwapens of materiaal voor pantsers kan je verder niet erg veel met uranium. De radioactiviteit maakt het onhandelbaar voor de meeste toepassingen.
Ruimtevaartuigen
Met één uitzondering. Uranium vormt een ideale brandstof voor ruimtevaartuigen omdat het extreem energiedicht is. Door één kilo uranium te splijten komt evenveel energie vrij als bij de verbranding van miljoenen kilo’s chemische raketbrandstof. Om die reden zou het ook interessant kunnen zijn voor straalvliegtuigen. Een compacte kerncentrale aan boord van een vliegtuig zou een brandstoftank kunnen vervangen en de instromende lucht kunnen verhitten.
En af en toe moet je dan ook een vliegveld voor tientallen jaren ontruimen als er weer eens eentje ploft. Zo creëer je werkgelegenheid voor de bouwindustrie en natuurreservaten midden in stedelijk gebied. Welke stadsbewoner word er nou niet blij van wat vertederende gemuteerde reuzeninsekten in de tuin?
Door middel van een goedkoop proces kan uit houtafval nanocellulose, een biologisçh afbreekbaar materiaal worden gemaakt dat per gram maar liefst acht maal zo sterk is als staal en, ongelofelijk maar waar, elektriciteit geleidt. Heel veel plastics worden hiermee overbodig.
Het geheim van de oude bekende cellulose
Hout en andere vezelrijke plantaardige producten, denk aan papier, bestaan voor het grootste deel uit cellulose. Het is cellulose dat hout zijn enorme treksterkte en (lagere) draagvermogen geeft. Wetenschappers hebben pas sinds de komst van de scanning tunneling microscoop ontdekt dat zuivere cellulose, nanocellulose, nog vele malen sterker kan zijn dan hout.
Nanocellulose kan ook zeer veel water opnemen. Bron: Wikimedia Commons
Cellulose is namelijk opgebouwd uit een (voor mensen onverteerbare) suiker die duizenden moleculen lange ketens vormt. Omdat er in een plant allerlei moleculen omheen zitten en de celluloseketens kriskras door elkaar lopen, wordt de polymeermatrix verstoord en breken de celluloseketens gemakkelijk. Zuivere cellulose, daarentegen, waarbij de celluloseketens in elkaars verlengde liggen, biedt een enorme treksterkte die die van bestaande plastics als polyetheen en polypropeen hopeloos in de schaduw stelt.
Olie niet meer nodig voor plastic
Goed nieuws voor oliehaters, want meer dan één op de tien vaten olie eindigen als plastic. Aanvullend goed nieuws is dat de vezels niet absurd lang hoeven te zijn voor hun treksterkte, denk aan enkele duizendste millimeter. Dit betekent dat het wondermateriaal gemakkelijk verwerkt kan worden in bijvoorbeeld tasjes of de carosserie van de auto. Kortom: er is nu een bioplastic dat de functies van de meeste plastics over kan nemen.
Productie relatief eenvoudig
De cellulose-nanovezels kunnen gewonnen worden door het bronmateriaal (bijvoorbeeld houtpulp) te behandelen met enzymen, die de overige stoffen als lignine of hemicellulose losweken en afbreken, en daarna te roeren, waarna een behandeling met zuur volgt. Hierbij wordt per kg nanocellulose 1 kWh energie geïnvesteerd. Overal ter wereld, waaronder India, Zweden en de VS worden nu fabrieken voor het wondermateriaal gebouwd. Naar verwachting zal de kostprijs per kilo van de supersterke vezel over enkele jaren op slechts enkele euro’s liggen. Een ontwikkeling om in de gaten te houden.
Ik heb internet uitgekamd naar een bron voor het goedje waar je als particulier of klein bedrijf kan bestellen, maar ben er helaas niet in geslaagd. Als een lezer een bron weet, laat het dan hieronder weten, zodat de uitvinders onder ons wat leuke toepassingen kunnen bedenken voor dit spul echt mainstream gaat.
Onderstaande video laat zien wat voor positief effect een gezamenlijke moestuin heeft op de buurt. Mensen leren elkaar weer kennen, komen buiten, leren een boel van en met elkaar en groeien gezamenlijk lekkere groenten. Onderstaande video gemaakt op initiatief van Transition Town Nijmegen is ter inspiratie voor het zelf aanleggen en/of onderhouden van een gezamenlijke moestuin in jouw buurt.
Kijk voor meer informatie op www.eetbaarnijmegen.nl of als u in een andere stad woont op www.transitiontowns.nl
Ook kan het handige draaiboek buurtmoestuinen wellicht uitkomst bieden om zelf aan de gang te gaan. Kortom begin het komende voorjaar met een eigen en/of met een gezamenlijke moestuin in de buurt. Het maakt je buurt ietwat meer crisisbestendig en een stuk gezelliger. En de echte visionairs ontwerpen natuurlijk een buurtmoestuin aan de hand van de principes van permacultuur.
(Op het internet hebben de lezers de macht! Zij bepalen welke informatie de wereld rond gaat! U bent zich er misschien niet van bewust, maar als elke lezer een link stuurt naar 3 geïnteresseerde personen, dan zijn er maar 20 stappen nodig om 3,486,784,401 mensen te bereiken! Wil je dat zien gebeuren? Gebruik je macht! Dit stuk mag dan ook vrij door iedereen overgenomen worden op websites, blogs, of om door te sturen aan familie, vrienden, kennisen, collega`s, etc.). Graag zelfs hoe meer mensen dit weten hoe beter. Zet a.u.b. wel de bron erbij zodat mensen kunnen reageren en/of mee kunnen doen in de discussie hieronder als ze dat willen.)
Het Humanity 2045 Project streeft ernaar om in 2045 de menselijke geest in een computer in een robotlichaam te kunnen uploaden. Hiermee zou de mens onsterfelijk worden. Volgens NWO-critici is het project een complot om de elite te veranderen in een ras van onsterfelijke goden en de rest van de mensheid uit te roeien of te veranderen in slaven. In de onderstaande video, om te beginnen, de optimistische visie van het Humanity 2045 Project zelf.
Consumentisme doodlopend spoor
De mensen achter Humanity 2045, de Russische oprichter Dimitri Itskov en medestanders zoals de Dalai Lama, stellen in hun manifest dat de mensheid op een dood spoor zit. Gevangen in consumentisme, is de focus gericht op het laten groeien van de economie en het aanpassen van onze omgeving. Onzin, stellen Itskov en de zijnen. Consumentisme vervult namelijk niet de diepste wensen van de mens: gezondheid, zingeving.
De vele problemen waar we nu mee zitten zijn alleen op te lossen als de we mens zelf verbeteren.
De vier fases in het bereiken van onsterfelijkheid die het 2045-project voor zich ziet. Bron: Project 2045
Structurele oplossing: upgrade de mens
Als je er over doordenkt, realiseer je je dat Itskov een punt heeft. We gebruiken bijvoorbeeld ongeveer de helft van het landoppervlak en een groot deel van de zee om in ons voedsel te voorzien. De reden is dat we in een biologisch lichaam zitten en dat voeden met hopeloos inefficiënte biologische zonnecollectoren, planten genaamd. Of erger nog, deze voeren aan dieren die we vervolgens weer opeten. Als we de hoeveelheid energie die ons lichaam dagelijks verbruikt, naar schatting rond de 2500 kilocalorie, dus tien megajoule of 2,6 kWh, door zonnepanelen op zouden laten wekken, zouden we per mens maar enkele vierkante meters landoppervlakte nodig hebben, wellicht alleen de lichaamsoppervlakte van een mens zelf, waardoor de natuurlijke vegetatie weer terug zou kunnen keren op verreweg het grootste deel van de planeet. Het broeikaseffect zou hiermee snel tot het verleden behoren. Ook zouden we niet meer geplaagd worden door ziekte en dood. Wel door computervirussen, maar goed. Een backup lost het probleem dan op.
De vier fases
Wat Humanity 2045 voorstelt, is om onze hulpbronnen niet langer te verkwisten aan het oplossen van triviale korte-termijn problemen maar hiermee gericht te proberen deze visie werkelijkheid te laten worden. De organisatie wil dit bereiken in vier fases. In de eerste fase, Avatar A gedoopt, zal een mens met zijn gedachten een avatar kunnen besturen. Dit stadium is voor een deel al bereikt, zie dit artikel. De schatting van Humanity dat dit in 2015-2020 realiteit zal worden lijkt dus realistisch.
De tweede fase, Avatar B, houdt in dat een menselijk brein geen lichaam meer nodig heeft en in een life support systeem in leven gehouden kan worden en een robot kan aansturen,bijvoorbeeld een robot waarin het brein zich bevindt. Voor Hawking is het dan te laat, maar voor mensen die net als hij zwaar verlamd zijn kan dit een uitkomst zijn. Ook bereidt deze fase de volgende stap voor. De geplande tijd, 2020-2025, is wat optimistisch.
De derde fase, Avatar C, maakt de mens werkelijk onsterfelijk. Wordt dit stadium bereikt, dan zijn we namelijk in staat een brein af te lezen en een werkende simulatie van het brein in een computer te draaien. Je zou dan kunnen doorgaan met denken, maar je brein is dan een programma in een computer. Dit stadium zal volgens Humanity in 2030-2035 bereikt worden.
De laatste stap, Avatar D, zal de mens god-achtige eigenschappen geven. Een mens kan zich dan in een willekeurig lichaam naar wens uploaden en downloaden. Je zou dan bijvoorbeeld in een avatarlichaam kunnen zwemmen in de methaanmeren op Titan, skydiven op Venus, douchen in een stikstofgeiser op Triton of wandelen op de maan. Of, wellicht, in een dolfijnachtige avatar langs schitterende koraalriffen zwemmen. Ook in en uit virtuele werelden stappen zal een fluitje van een cent zijn. Dit stadium zal rond 2045 aanbreken.
Ook de geest van de mens moet veranderen, vinden de initiatiefnemers. Op dit moment zijn we nogal hebzuchtige en agressieve lieden. Meer hierover in de volgende aflevering.
Op visionair hebben we het regelmatig gehad over permacultuur en transtion towns en hoe mensen zichzelf onafhankelijker kunnen maken. Hierbij een mooie illustratie uit de praktijk. Dit artikel is geschreven door de vereniging Aardehuis en in overleg met Adri Ros overgenomen van transitiontowns.nl
Vereniging Aardehuis Oost Nederland realiseert in Olst (tussen Deventer en Zwolle) een voor Europa uniek project: een ecowijk van 23 ‘aardehuizen’ en een aantal daarmee verbonden projecten en ondernemingen. Een aardehuis voorziet de bewoners niet alleen van onderdak, maar door slimme en eenvoudige technieken ook van schoon water, electriciteit, en een stabiel binnenklimaat. De milieubelasting is tijdens de bouw en het bewonen extreem laag.
Het aardehuis-concept is een schoolvoorbeeld van milieubewust en duurzaam bouwen en wonen. Alle milieuaspecten komen in deze vernieuwende en tegelijkertijd simpele (low-tech) bouwmethode aan bod. Door het hergebruik van materialen bij de constructie en schone energiewinning is de CO2-uitstoot en dus het schadelijk effect op het milieu minimaal.
Attack of the Drones is een interessante documentaire van Al Jazeera over verschillende soorten drones. Uiteraard komen de onbemande vliegende drones voorbij maar ook de pakezel-drone en kleine helikopterachtige drones die kunnen samenwerken komen aan de orde.
